Cilj izvedene studije je bio da se opišu ponašanja lekara i roditelja tokom pedijatrijskih ORL hirurških konsultacija i proceni da li su percepcije o zajedničkom odlučivanju i opaženo ponašanje povezani.
Metoda istraživanja je uključivala roditelje 126 dece starosti do 6 godina, koji su išli na konsultacije radi adenotonzilektomije ili ugrađivanja ventilacionih cevčica su prospektivno uključivani u istraživanje. Nakon konsultacija, roditelji su popunjavali Upitnik o zajedničkom donošenju odluke- verziju za pacijente (Shared Decision-Making Questionnaire-Patient version , SDM-Q-9), dok su hirurzi popunjavali Upitnik o zajedničkom donošenju odluke- verziju za lekare (Shared Decision-Making Questionnaire-Physician version, SDM-Q-Doc). Posete su snimane video kamerom i analizirane putem Roter sistema za analizu interakcija kako bi se kvantifikovalo učešće lekara i pacijenta tokom konsultacije.
Rezultati su pokazali da percepcije o zajedničkom odlučivanju između roditelja (SDM-Q-9) i lekara (SDM-Q-Doc) su u značajnoj pozitivnoj korelaciji (p= 0.03). Međutim, nije bilo korelacije između roditeljske percepcije o zajedničkom odlučivanju i opaženog ponašanja/uključenosti lekara i roditelja (udeo lekarovog socioemotivnog govora, govora usmerenog na zadatke ili udeo roditeljskog govora). Hirurgove percepcije o zajedničkom odlučivanju su u korelaciji sa govorom usmerenim na zadatak lekara i udelom roditeljskog govora.
Is navedenog se može isvesti zaključak sa su roditelji i lekari su imali slične percepcije o tome na kom nivou bi zajedničko odlučivanje trebalo da se odvija tokom pedijatrijskih ORL konsultacija . Međutim, bilo je varijabilnost u stepenu u kome su roditelji učestvovali, a i roditeljske percepcije o zajedničkom odlučivanju nisu u korelaciji sa stvarnom opaženom uključenošću.
Izvor: International Journal of Pediatric Otorhinolaryngology
