Značajan procenat pacijenata sa rakom pluća takođe ima i autoimune bolesti, što ih može činiti nepodobnim za sve popularniju imunoterapiju – otkrio je tim istraživača iz medicinskog centra Harold C. Simmons Comprehensive Cancer Center.
Istraživači sa Jugozapadnog Medicinskog Centra na Univerzitetu u Teksasu su procenili da između 14-25% ispitanih pacijenata obolelih od raka pluća imaju i autoimunu bolest i da se češće javlja kod žena i starijih osoba.
“Rezultati su značajni jer se upotreba imunoterapije za lečenje raka proširuje, a dosadašnja klinička ispitivanja imunoterapije su isključivala pacijenate sa autoimunim bolestima, populaciju koja broji između 20 do 50 miliona ljudi u SAD-u”, izjavio je prvi autor dr Saad Khan, docent interne medicine na Odeljenju za hematologiju i onkologiju.
“Naš tim je želeo da utvrdi da li je ova praksa imala značajan uticaj. Nova imunoterapijska lečenja takođe sa sobom nose i rizik od nepredvidive, moguće ozbiljne i potencijalno ireverzibilne autoimune toksičnosti koja utiče na brojne organe. Sa kombinacijom imunoterapijskih režima, stope neželjenih dejstava mogu preći i 50 odsto”, rekao je dr Khan, član centra Simmons Cancer.
“Ovi rezultati predstavljaju prvu jasnu procenu autoimunih stanja kod pacijenata obolelih od raka pluća. Ova studija će uticati na kliničku praksu i dizajn kliničkih ispitivanja i podstaći dodatna istraživačka pitanja koja su od ključnog značaja za pacijente sa rakom pluća i njihove lekare”, navodi dr Sandi Pruitt, docent na Katedri za kliničku nauku Odeljenja za istraživanje ishoda i zdravstvenih usluga.
Istraživači su proučili 210 509 pacijenata starijih od 65 godina, sa rakom pluća i primenili dva različita algoritma za merenje prisustva autoimunog oboljenja. Najčešće zabeležene autoimune bolesti su reumatoidni artritis, psorijaza i reumatska polimialgija.
“Potencijalna objašnjenja za relativno visoke stope autoimunih bolesti među pacijentima sa karcinomom pluća uključuju starost pacijenata pri dijagnostikovanju i istoriju pušenja, koja je povezana sa rizikom od nekih autoimunih bolesti”, navodi dr Khan.
“S obzirom da se imunoterapija sve više koristi, ispitivanje efikasnosti i toksičnosti ovih obećavajućih terapija kod pacijenata sa autoimunim bolestima je od ključnog značaja”, izjavio je dr David Gerber, docent interne medicine i kodirektor Tima orijentisanog na bolest raka pluća. Navodi i da iako su prethodna istraživanja ukazivala na to da imunoterapija kod pacijenata sa autoimunim bolestima može biti izvodljiva, to takođe nosi i rizik od pogoršanja njihove bolesti i zahteva pažljivo praćenje. Dr Gerber je jedan od direktora Eksperimentalnog terapijskog programa, koji teži tome da se identifikuju nove mete za ciljanje tumora, da se vrše laboratorijska ispitivanja novih strategija lečenja i razvijaju novi biomarkeri i klinička ispitivanja. Rekao je i da to što su pacijenti koji boluju od raka pluća uglavnom stariji i češće imaju istoriju pušenja ne može generalizovati i na druge vrste raka. Naglasio je i da u ovoj studiji nije poznat procenat slučajeva koji zahtevaju imunosupresiju. Pacijenti pod imunosupresijom uglavnom su isključeni iz kliničkih studija imunoterapije raka.
Prema Nacionalnom institutu za zdravlje, autoimuni poremećaj se javlja kada imuni sistem greškom napada i uništava zdravo tkivo u organizmu. Postoji više od 80 vrsta autoimunih poremećaja. Nacionalni institut za rak procenjuje da će kod oko 39,6 odsto muškaraca i žena biti dijagnostikovan rak bilo kog dela tela u nekom trenutku tokom njihovog života .
